Σε μια πόλη της Νότιας Αττικής διεξαγόταν κάθε χρόνο ένα ξεχωριστό τουρνουά μπάσκετ, στο οποίο συμμετείχαν Σύλλογοι Γονέων από τα σχολεία της περιοχής. Μια όμορφη και χαλαρή αθλητική γιορτή, που κάθε Σαββατοκύριακο έδινε ζωή στα γήπεδα, με 6 έως 8 αγώνες ημερησίως και δεκάδες οικογένειες στις εξέδρες. Η διοργάνωση αυτή είχε αποκτήσει παράδοση και λειτουργούσε με τη στήριξη των διαιτητών του Συνδέσμου Πειραιά, οι οποίοι λάμβαναν 15 ευρώ ανά αγώνα, συνήθως διευθύνοντας δύο παιχνίδια στη σειρά. Ένα αξιοπρεπές ποσό, δεδομένων των χαμηλών αμοιβών στα παιδικά πρωταθλήματα, χάρη και στην προηγούμενη μέριμνα του τότε Γενικού Γραμματέα της ΟΔΚΕ.
Φέτος, όμως, η εικόνα άλλαξε. Οι αγώνες του τουρνουά δεν θα διευθύνονται πλέον από τους επίσημους διαιτητές του Συνδέσμου, αλλά από άτομα που προέρχονται από τα λεγόμενα «ανεξάρτητα» πρωταθλήματα. Ένα γεγονός που γεννά εύλογα ερωτήματα: γιατί χάθηκε το τουρνουά; Πού βρίσκεται ο πρόεδρος του Συνδέσμου, κ. Τζίμης; Υπήρξε επικοινωνία, προσπάθεια, διαπραγμάτευση; Ή μήπως αδιαφορία;
Ερωτήματα προκύπτουν και για την ΚΕΔ, καθώς ο κ. Καλαρέμας φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για το πού θα είναι κομισάριος το Σαββατοκύριακο, παρά για τη στήριξη των διοργανώσεων που κρατούν ζωντανό το άθλημα στις γειτονιές.
Την ίδια στιγμή, οι κριτές της Νότιας Αττικής εξακολουθούν να συμμετέχουν στο τουρνουά, παρά την απουσία επίσημων διαιτητών, γεγονός που δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερη αντίφαση και απαξίωση για τον θεσμό. Ένα τουρνουά που θα έπρεπε να ενώνει και να προβάλλει τον αθλητισμό, κινδυνεύει να γίνει σύμβολο αδιαφορίας και εσωτερικών παιχνιδιών.
Αλήθεια, κε Τζίμη και κε Καλαρέμα, όλα καλά; Γιατί τα χαμόγελα στα γήπεδα αντικαθίστανται φέτος από σιωπή και απογοήτευση.
Αναρτήσεις
