του Κυριάκου Ταβουλαρέα, πρώην διαιτητή της Α1 και πρώην μέλος της ΚΕΔ/ΕΟΚ
Αν πράγματι ισχύουν όσα ακούστηκαν για τη στάση του Κώστα Τεφτίκη στο τελευταίο συμβούλιο του ΣΕΔΚΑ, τότε πρόκειται για κάτι που δεν τιμά τη διαιτησία, αλλά ούτε και την ανθρώπινη πλευρά της. Ένας νέος διαιτητής, φιλόδοξος και με διάθεση να προοδεύσει, τόλμησε να ζητήσει επανεξέταση του γραπτού του, πιστεύοντας ότι αδικήθηκε. Κι αντί να βρει στήριξη και διάθεση κατανόησης, αντιμετώπισε ειρωνεία και απαξίωση.
Αν όντως ο Τεφτίκης επέλεξε να τον «δείξει» δημόσια, θα ήθελα να του θυμίσω ορισμένα πράγματα, όχι με εμπάθεια, αλλά με ειλικρίνεια και αγάπη. Θυμάμαι πολύ καλά την άριστη μεταχείριση που είχε ο γιος του, ο Σωτήρης, όταν ο ίδιος ήταν μέλος της τότε διοίκησης του Συνδέσμου Διαιτητών Αθήνας. Θυμάμαι τον σεβασμό που έδειξαν απέναντί του ο Νταβαρής, ο Ελευθεριάδης, ο Κορομηλάς κι εγώ ο ίδιος. Θυμάμαι επίσης πόσο γρήγορα εξελίχθηκε ο Σωτήρης ως διαιτητής, μέχρι να φτάσει στην Α1 Εθνική — μια πορεία που υποστηρίχθηκε και ενισχύθηκε από όλους μας, χωρίς προκαταλήψεις και μικροψυχία.
Θυμάμαι, επίσης, τότε που κάποιοι συνάδελφοι πήγαιναν με «χαρτάκια» στον πρόεδρο της ΕΟΚ, νομίζοντας πως έτσι θα επηρεάσουν τους ορισμούς της ΚΕΔ. Ανάμεσά τους υπήρξαν και εκείνοι που δεν ήθελαν να σφυρίζει ο Τηγάνης — και όμως, ο χρόνος με δικαίωσε. Ο Τεφτίκης γνωρίζει πολύ καλά τι εννοώ.
Και, τέλος, θυμάμαι πως ο ίδιος ήταν κάποτε από τους πρώτους που στηλίτευαν τα ηθικά ασυμβίβαστα στη διαιτησία, με συμμάχους τον Θόδωρο Βιδάλη, εμένα και αρκετούς ακόμη. Τότε μιλούσαμε για αξίες, για ίσες ευκαιρίες, για σεβασμό στη νέα γενιά. Μήπως λοιπόν, υπάρχουν ασυμβίβαστα στην παρουσία του στην ΟΔΚΕ και στον ορισμό του ως κομισάριος;
Σήμερα, λοιπόν, θα του έλεγα το εξής: