Κάποτε, στις διαφημίσεις, οι πιο cool τύποι της πόλης δήλωναν με καμάρι: «Είμαι φίλος του William Lawson». Ήταν μια καμπάνια που έμεινε στην ιστορία, γιατί το να είσαι «φίλος του William» σήμαινε ότι ξέρεις να ζεις έξω από τα συνηθισμένα, με λίγο παραπάνω θάρρος και πολύ περισσότερο στιλ.
Γυρνάμε στο σήμερα, στο μπάσκετ και τη διαιτησία. Ένας παράγοντας καταγγέλλει επίσημα ότι σε αγώνα, διαιτητής όχι μόνο διέκοψε το παιχνίδι λόγω «κόσμιων» διαμαρτυριών φιλάθλου, αλλά ζήτησε κι από τον προπονητή να γίνει… σεκιουριτάς. Και όταν οι εντάσεις χτύπησαν κόκκινο, η ατάκα που φέρεται να ειπώθηκε γράφει δικό της σενάριο: «Θέλεις να πάρω τηλέφωνο τον Πρόεδρο της ΕΟΚ που είναι φίλος μου;»
Εδώ, λοιπόν, το μότο αποκτά νέα διάσταση. Από το «είμαι φίλος του William Lawson» περνάμε στο «είμαι φίλος του Βαγγέλη Λιόλιου». Και κάπως έτσι, το μπάσκετ μας παίζει με όρους διαφήμισης: ο ένας ξέρει να ξεχωρίζει πίνοντας το διαφορετικό ουίσκι, ο άλλος ξέρει να επιβάλλεται γιατί έχει… τον Πρόεδρο στη γρήγορη κλήση.
Βέβαια, στον πρώτο φίλο (τον William), το μόνο που διακινδύνευες ήταν να τελειώσει το μπουκάλι. Στον δεύτερο (τον Βαγγέλη), φαίνεται πως διακινδυνεύει το ίδιο το κύρος του παιχνιδιού.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε να αναρωτιόμαστε: στο ελληνικό μπάσκετ θέλουμε φίλους για ποτό ή φίλους για… τηλεφώνημα; Γιατί η διαφήμιση καλά κρατεί, αλλά το άθλημα θέλει περισσότερη διαφάνεια και λιγότερα «φιλαράκια». Διότι, ο πρόεδρος της ΕΟΚ ζήτησε στο σεμινάριο από τους διαιτητές να μην κάνουν PR με τους παράγοντες των συλλόγων.
Δείτε και τη διαφήμιση για να τη θυμηθούμε...
.png)
Αναρτήσεις
){kind=link}