ΕΟΚ: Ένας ακόμα μεγάλος κυβερνητικός "πονοκέφαλος"...

 

Τους τελευταίους μήνες έχουν φέρει μια περίεργη κινητικότητα γύρω από την ΕΟΚ και τον Βαγγέλη Λιόλιο. Όχι μόνο στο επίπεδο των παρασκηνίων του μπάσκετ, αλλά και σε διαδρομές που φτάνουν μέχρι τα κυβερνητικά γραφεία. Σύμφωνα με όσα ακούγονται από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το περιβάλλον της Ομοσπονδίας, παράγοντες της διοίκησης Λιόλιου δέχθηκαν οχλήσεις και τηλεφωνήματα από κυβερνητικά στελέχη, τα οποία μεταφέρουν διαρκώς παράπονα που φτάνουν στα αυτιά τους για τη διαιτησία και τις αποφάσεις (ή την απουσία αυτών) που δημιουργούν αναταράξεις στο άθλημα...

Δεν μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά. Η εικόνα που περιγράφεται έντονα είναι πιο γενικευμένη. Ανάμεσα σε αυτούς που φέρονται να εξέφρασαν δυσαρέσκεια βρίσκεται, όπως λέγεται, και πρώην υπουργός με έντονα κιτρινόμαυρα αισθήματα. Πρόσωπο με μακρά διαδρομή στην κυβέρνηση και με επιρροή που όμως τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν κατέχει θέση. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι μετέφερε ενόχληση για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται πρόσωπα περιφέρειας του.

Το ίδιο, σύμφωνα με τα λεγόμενα παραγόντων της αγοράς, ισχύει και με άλλους βουλευτές που δέχονται πίεση από σωματεία των εκλογικών τους περιφερειών. Τα τηλέφωνα, όπως λένε όσοι παρακολουθούν το παρασκήνιο, δεν έχουν σταματήσει, καθώς οι ομάδες ζητούν λύσεις ή τουλάχιστον σαφείς απαντήσεις για όσα βλέπουν να επαναλαμβάνονται κάθε εβδομάδα στα γήπεδα.

Κάποιος θα ρωτήσει γιατί οι κυβερνητικοί παράγοντες «χτυπούν το σαμάρι». Η εξήγηση που δίνουν όσοι γνωρίζουν το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης είναι απλή. Ο Βαγγέλης Λιόλιος γνωρίζουν ότι εκλέχθηκε με τη "φανέλα" της Νέας Δημοκρατίας, παρ' ότι κάποιοι επιμένουν τελευταία ότι έχει μπει στον "πάγο". 

Ο αθλητισμός, ειδικά εκτός μεγάλων αστικών κέντρων και της Κρήτης ελέω Λευτέρη Αυγενάκη, αισθάνεται συχνά παραμελημένος. Η διαιτησία γίνεται εύκολος αποδέκτης της κριτικής και η Ομοσπονδία βρίσκεται στο κέντρο αυτής της πίεσης. Σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση δέχεται ήδη δυσαρέσκεια από πολλές πλευρές, το μπάσκετ μπορεί να μην είναι το μεγαλύτερο μέτωπο, αλλά σίγουρα δεν είναι αμελητέο.

Το ζητούμενο πλέον είναι αν η ΕΟΚ θα μπορέσει να αποκλιμακώσει αυτή τη συσσωρευμένη ένταση ή αν το κύμα διαμαρτυριών θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Σε κάθε περίπτωση, οι ισορροπίες γίνονται όλο και πιο λεπτές.