Σε μια περίοδο που το ελληνικό μπάσκετ θα έπρεπε να συζητά για ανάπτυξη και στήριξη της βάσης του, οι εξελίξεις στις Ενώσεις προκαλούν εύλογη ανησυχία. Η απόφαση της Ομοσπονδίας να διακόψει τη χρηματοδότηση για μισθούς και βασικά λειτουργικά έξοδα αντιμετωπίζει τις Ενώσεις όχι ως θεσμούς, αλλά ως επιχειρήσεις που αν δεν «βγαίνουν», απλώς κλείνουν.
Το ντόμινο δείχνει να μην έχει τέλος. Παραιτήσεις διοικήσεων, οικονομικά αδιέξοδα και εργαζόμενοι απλήρωτοι συνθέτουν ένα σκηνικό που θυμίζει περισσότερο αποδόμηση παρά εξυγίανση. Την ίδια στιγμή, όσοι συμμετείχαν σε διορισμένες διοικήσεις επιχειρούν εκ των υστέρων να αποστασιοποιηθούν, λες και δεν γνώριζαν πού οδηγούσε αυτή η επιλογή.
Το ερώτημα, όμως, δεν αφορά μόνο τις διοικήσεις. Αφορά και τα σωματεία, που με τη στάση τους επέλεξαν τη σιωπή και τη λευκή επιταγή. Πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η αδράνεια, όταν δομές δεκαετιών καταρρέουν και άνθρωποι μένουν χωρίς μισθό;
Γιατί στο τέλος της ημέρας, η φωτιά που καίει τον διπλανό δεν σταματά στην πόρτα σου. Και η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο αυτούς που αποφασίζουν, αλλά και όσους επιλέγουν να κοιτούν αλλού. Διαβάστε μια εξαιρετική ανάρτηση της πρώην υπαλλήλου της ΕΣΚΑ, Μαριάννας Κραουνάκη:
.png)
Αναρτήσεις
