Όταν καίγεται το διπλανό σπίτι, κινδυνεύει και το δικό σου: Η σιωπή των Ενώσεων...

 

Η σιωπή, όταν δεν είναι αμηχανία, είναι επιλογή. Και στην υπόθεση των εργαζομένων της ΕΣΚΑΝΑ, η σιωπή των περισσότερων Ενώσεων δεν μπορεί πια να διαβαστεί ως ουδετερότητα. Πλην της ξεκάθαρης στάσης του υπαλλήλου της Ένωσης Χαλκιδικής, το υπόλοιπο τοπίο θυμίζει ένα σύστημα που κοιτάζει αλλού, την ώρα που ένα κομμάτι του καταρρέει...

Το εύκολο συμπέρασμα θα ήταν να μιλήσει κανείς για άγνοια. Όμως η άγνοια, σε αυτή την περίπτωση, δεν στέκει. Η επιστολή είναι δημόσια, τεκμηριωμένη, με ημερομηνίες, αποφάσεις δικαστηρίων και συγκεκριμένες καταγγελίες. Δεν πρόκειται για φήμες ούτε για εσωτερική διαμάχη. Είναι μια κραυγή ανθρώπων που εργάζονται απλήρωτοι, με δικαστική δικαίωση στα χέρια τους. Όποιος ασχολείται στοιχειωδώς με τον χώρο, γνωρίζει.

Μήπως υπάρχει φόβος; Όχι απαραίτητα ο φόβος της απόλυσης ή της προσωπικής στοχοποίησης, αλλά ο πιο ύπουλος φόβος. Ο φόβος της «κακής σχέσης» με το κέντρο αποφάσεων. Στις Ενώσεις, όπου η επιχορήγηση, η εύνοια και η διοικητική επιβίωση περνούν από έναν στενό σωλήνα, η σιωπή συχνά θεωρείται στρατηγική.

Οι Ενώσεις, που υποτίθεται πως αποτελούν κύτταρα του αθλήματος, λειτουργούν περισσότερο ως παραρτήματα εξουσίας και λιγότερο ως αυτόνομοι θεσμοί. Όταν ένας εργαζόμενος διεκδικεί τα αυτονόητα και μένει μόνος, το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό. Είναι συλλογικό και βαθιά θεσμικό.

Το επιχείρημα ότι «δεν είναι δική μας υπόθεση» δεν πείθει. Σήμερα είναι η ΕΣΚΑΝΑ. Αύριο μπορεί να είναι οποιαδήποτε άλλη Ένωση. Όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, η φωτιά αργά ή γρήγορα θα φτάσει και στη δική σου πόρτα. Η ανοχή στη μη εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων και στην επιλεκτική χρηματοδότηση δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Ένα μοντέλο όπου ο νόμος εφαρμόζεται κατά βούληση και η εργασία αντιμετωπίζεται ως υποχρέωση χωρίς αντίκρισμα.

Οι Ενώσεις όφειλαν να σταθούν στο πλευρό των εργαζομένων. Όχι για να συγκρουστούν, αλλά για να υπερασπιστούν τον ίδιο τον θεσμό τους. Αντί γι’ αυτό, επέλεξαν τη σιωπή. Και αυτή η σιωπή λέει πολλά. Όχι για την ΕΣΚΑΝΑ, αλλά για το επίπεδο, την αυτονομία και το ηθικό ανάστημα του διοικητικού μπάσκετ στη χώρα.