Παλινωδίες χωρίς τέλος στη διαιτησία... (άνευ στρατηγικού σχεδίου ΕΟΚ και ΚΕΔ...)

 

✦ Takeaways by Referees

Η επανεμφάνιση προσώπων που είχαν απομακρυνθεί δείχνει ότι οι αποφάσεις στη διαιτησία αλλάζουν χωρίς σαφή εξήγηση.

Υποθέσεις και ρόλοι αναστρέφονται με εντυπωσιακή ευκολία, γεγονός που τροφοδοτεί δυσπιστία και σύγχυση στον χώρο.

Οι παλινωδίες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μέρος μιας κουλτούρας όπου λείπουν σταθερότητα, συνέχεια και διαφάνεια.

Κλικάρετε τις παρακάτω ειδήσεις:

Ο «ανυπάκουος» Π. Ελευθεριάδης και η ρήξη των σχέσεων με τον Β. Λιόλιο...

Οι 2 πρόεδροι της ΟΔΚΕ, το παρελθόν και η… ελληνική κανονικότητα

Μπάχαλο η ΟΔΚΕ: Πρωτόγονες καταστάσεις στην ελληνική διαιτησία...

Στον χώρο της ελληνικής διαιτησίας τίποτα δεν μοιάζει σταθερό. Κάθε τόσο εμφανίζεται ένα νέο επεισόδιο που αφήνει ανοιχτά ερωτήματα και ενισχύει την αίσθηση ότι οι ισορροπίες αλλάζουν χωρίς ξεκάθαρους κανόνες. Η παρουσία του Γιώργου Ηπιώτη στο παιχνίδι της Α1 ανάμεσα σε ΑΕΚ και Άρη ήταν ένα ακόμη τέτοιο παράδειγμα. Ένας άνθρωπος που είχε απομακρυνθεί από τη διοίκηση της ΟΔΚΕ, επανεμφανίζεται σε ρόλο κοντά στη διαιτησία, με απόφαση της ΚΕΔ και του συμβούλου διαιτησίας. Κανείς δεν εξήγησε επίσημα το γιατί. Και αυτή η σιωπή γεννά δυσπιστία.

Η απομάκρυνσή του από την ΟΔΚΕ είχε γίνει μαζί με όλα σχεδόν τα μέλη της τότε διοίκησης. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Απόστολος Νικολούλης, που παρέμεινε χάρη στην έγκαιρη συνεννόηση με τους Καφέ και Μπούσια, καθ' ότι ο Λαρισαίος βλέει τον εαυτό του σε ένα άσπρο άλογο να επιστρέφει στην Ομοσπονδία. Το σκηνικό έδειχνε πως ένα κεφάλαιο κλείνει. Όμως σήμερα, πρόσωπα που θεωρούνταν «τελειωμένα» επιστρέφουν από άλλη πόρτα, σαν να μην υπήρξε ποτέ η πρωτοφανής εκδίωξή τους...

Ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Θεόφιλου Παπαδόπουλου. Έφυγε από τον χώρο ως «μαύρο πρόβατο», στηρίζοντας τότε την επιλογή της ΟΔΚΕ να παραδώσει, ύστερα από δικαστική απόφαση, έγγραφα σε ΚΑΕ. Τώρα φέρεται να εκπροσωπεί νομικά την ομοσπονδία και να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κατά των πρώην συνεργατών του, Παντελή Ελευθεριάδη και Παναγιώτη Ντάβαρη, για την ίδια υπόθεση. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Οι συμμαχίες άλλαξαν. Τα ερωτήματα, όμως, έμειναν.

Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα όπου η συνέπεια υποχωρεί και κυριαρχεί η τακτική της στιγμής. Σήμερα κάποιος είναι ανεπιθύμητος, αύριο επιστρέφει σε θέση ισχύος. Σήμερα μια απόφαση θεωρείται επιβεβλημενη, αύριο γίνεται αντικείμενο μηνύσεων. Σε ένα περιβάλλον που θα έπρεπε να αποπνέει κύρος και διαφάνεια, οι παλινωδίες γίνονται ο κανόνας.

Και όσο αυτό συνεχίζεται, η διαιτησία πληρώνει το τίμημα. Γιατί πέρα από πρόσωπα και ισορροπίες, το ζητούμενο είναι ένα. Να υπάρχει εμπιστοσύνη. Και αυτή δεν χτίζεται με κινήσεις που θυμίζουν εσωτερικό παιχνίδι εξουσίας, αλλά με καθαρές διαδικασίες, σταθερές επιλογές και ξεκάθαρες εξηγήσεις προς όλους.