Από το λάθος σφύριγμα στη στοχοποίηση: Το επικίνδυνο παιχνίδι των social media

 

Η ελληνική διαιτησία του ελληνικού μπάσκετ ζούσε διαχρονικά σε μια διπλή πίεση. Την πίεση του αγώνα και την πίεση της του Τύπους. Κατά το παρελθόν το σφύριγμα δεν τελείωνε μαζί με τη λήξη του αγώνα αλλά με τους πηχυαίους τίτλους μιας εφημερίδας, συνήθως οπαδικής. Πλέον, έχει μεταφερθεί  σε stories, σχόλια, βίντεο, αναρτήσεις. Και συχνά μετατρέπεται σε στοχοποίηση, σε χλευασμό ή ακόμα σε ωμή επίθεση. Το cyber bullying δεν είναι πια μια λέξη της μόδας. Είναι καθημερινότητα για τον Έλληνα διαιτητή.

Σε αντίθεση με την κριτική της εξέδρας, που έχει αρχή και τέλος, η διαδικτυακή επίθεση (επι)μένει. Αναπαράγεται, διογκώνεται, παγιώνεται. Ένα λάθος σφύριγμα ή ένα non call, πραγματικό ή αντιληπτό, μπορεί να κυκλοφορεί για μέρες, να σχολιάζεται από χιλιάδες χρήστες, να συνοδεύεται από προσβολές που δεν αφορούν πια τη φάση, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο. Εκεί αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα. Η αυτοεκτίμηση δοκιμάζεται, η συγκέντρωση διαταράσσεται, η επόμενη απόφαση βαραίνει ψυχολογικά πριν καν παρθεί.

Ο διαιτητής, λοιπόν, δοκιμάζεται μόνος απέναντι στο κύμα των επιθέσεων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έτσι πρέπει, καθ' ότι οι της Α1 είναι επαγγελματίες. Ή κάποιοι άλλοι αναφέρουν ότι "ας γινόταν παγωτατζής να τον αγαπούν όλοι". Η μοίρα των διαιτητών ωστόσο, είναι αυτή. Το μήνυμα που εκπέμπεται από την ΚΕΔ είναι πως η προστασία του είναι ζήτημα προσωπικής αντοχής και όχι συλλογικής ευθύνης. Ίσως να μην τους ενδιαφέρει ότι αν χαθεί το κύρος και η ψυχική αντοχή του διαιτητή, χάνει μαζί του και το ίδιο το παιχνίδι.

Οι λύσεις δεν είναι ούτε θεωρητικές ούτε ανέφικτες. Πρώτον, χρειάζεται θεσμική ασπίδα. Σαφής κανονισμός για τα Social Media, με πραγματικές ποινές σε όσους στοχοποιούν δημόσια διαιτητές. Όχι απλά πρόστιμα που ξεχνιούνται την επόμενη μέρα, αλλά κλιμακωτές κυρώσεις που να λειτουργούν αποτρεπτικά. Δεύτερον, οργανωμένη νομική και ψυχολογική υποστήριξη κάτι που μέχρι σήμερα δεν υπάρχει!!! Ο διαιτητής δεν μπορεί να παλεύει μόνος του με χιλιάδες λογαριασμούς, συνήθως ψεύτικους. Πρέπει να ξέρει ότι έχει πίσω του έναν μηχανισμό που τον καλύπτει και τον προστατεύει.

Τρίτον, διαφάνεια. Η καθιέρωση ενός εβδομαδιαίου report φάσεων από την ΚΕΔ, με καθαρές εξηγήσεις, μπορεί να ρίξει τους τόνους και να μεταφέρει τη συζήτηση από το συναίσθημα στον κανονισμό. Και, τέλος, εκπαίδευση. Όχι μόνο των διαιτητών, αλλά και των φιλάθλων, των δημοσιογράφων, των παραγόντων.

Η μάχη κατά του cyber bullying δεν είναι μάχη υπέρ των λαθών. Είναι μάχη υπέρ του ανθρώπου που κρατά το σφύριγμα. Κι αν δεν τη δώσουμε τώρα, σύντομα θα αναρωτιόμαστε γιατί κανείς δεν θέλει πια να γίνει διαιτητής. Και τότε θα είναι αργά για όλους.