Ο Χάρης Καρακατσούνης αποκάλυψε στο SPORT FM 89,5 ότι θα είναι σίγουρα κοντά στα νέα τα παιδιά. "Πρέπει και εγώ ότι μπορώ να τους μεταδώσω να το κάνω,το θεωρώ σαν υποχρέωση", ανέφερε: "Όπως οι παλιότεροι κάνανε με εμένα έτσι και εγώ θα κάνω με τους νέους διαιτητές. Σε πόστο συλόγου δεν επιθημώ να ασχοληθώ πάντως, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει.
Αναλυτικά:
- Περάσανε 31 χρόνια από τον Ιούνιο του 1989 και τις εξετάσεις που είχε δώσει τότε η σχολή του συνδέσμου. Ακριβώς 31 χρόνια μέχρι τον Ιούνιο του 2020 που αποφάσισα να σταματήσω. Αρχικά σαν δόκιμος, το 1993 σαν διαιτητής και το 1999 το ντεμπούτο σαν διαιτητής στην Α1. Το 2005 μαζί με τον Παναγιώτη Αναστόπουλο έγινα διεθνής. Τότε ήταν αλλιώς τα κριτήρια για την FIBA αλλά δόξα τον Θεό τα κατάφερα. Την ίδια χρονιά σφυρίξαμε και τους τελικούς Παναθηναϊκός – ΑΕΚ.
- Υπήρχε το μικρόβιο στην οικογένεια από καιρό πριν μπω στην διαιτησία. Βέβαια δεν ήμουν καλός παίκτης γιατί το όνειρο μου ήταν να γίνω μπακσεμπολίστας. Ο καθένας επιλέγει τον χώρο του. Το 1982 άρχισα στον Μαγνησιακό 12 χρονών, στην ηλικία που είναι τώρα ο γιός μου ο Παύλος και άρχισε και αυτός. Επί εποχής Βάκη Παρασκευόπουλο που ήταν σαν δεύτερος πατέρας για εμένα και για τα αδέρφια μου. Μας έπαιρνε για την προπόνηση από την Χιλιαδού αλλά με την προϋπόθεση ότι είχαμε κάνει τα μαθήματά μας. Και το έκανε αυτό με όλα τα παιδιά του Μαγνησιακού, μια ομάδα που δεν υπάρχει πλέον στον μπασκετικό χάρτη της πόλης, άλλα έβγαλε πολύ καλούς ανθρώπους τόσο στην κοινωνία όσο και στο μπάσκετ. Επίσης και ο Γιώργος ο Βαγιατόπουλος, να τον αναφέρω και αυτόν.
- Βέβαια, βέβαια, έχει αλλάξει πάρα πολύ. Όταν έγινα εγώ διαιτητής σφυρίζαμε 2, μετά η FIBA αποφάσισε να γίνουμε 3 όπως και στην Ελλάδα. Άλλο 6 μάτια και άλλο 4. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει αρκετά όπως και τα σεμινάρια εδώ στον σύνδεσμο με τον Κώστα Κορομηλά. Υπήρξε ενημέρωση σε όλον τον κόσμο των διαιτητών. Η διαιτησία στο μπάσκετ είναι δύσκολη, με αθλητές αρκετά γυμνασμένους αλλά ευτυχώς υπάρχει το instant replay που βοηθάει πολύ στις κρίσιμες φάσεις.
- Ξεκινάω από το τελευταίο, είτε είναι Ευρώπη είτε παιδικό χρειάζεται προετοιμασία, διάβασμα του κάθε αγώνα και των παικτών και βασικό μέλημα του πρώτου διαιτητή που είναι και ο αρχηγός να αρχίσει και να τελειώσει σαν ομάδα. Σίγουρα ένα ταξίδι 31 ετών έχει τα καλά του αλλά και τα κακά του. Έχω ζήσει τελικούς και μεγάλες στιγμές σε Ευρώπη και Ελλάδα. Δεν πήγα όμως σε Ολυμπιάδα, ούτε σε παγκόσμιο πρωτάθλημα αλλά μένει γλυκιά γεύση. Συγκινητικό για μένα το 2009 και το χρυσό μετάλλιο των ελπίδων στην Ρόδο, ως συνοδός της ελληνικής αποστολής.
- Υπάρχουν υποδομές και όταν υπάρχουν παρέες και καλό κλίμα βγαίνει καλό αποτέλεσμα. Ο σύνδεσμός δουλεύει πάνω στην ποιότητα με ήδη 4 διεθνείς διαιτητές. Στην Α1 είναι ο Τζαφλέρης, ο Σταματόπουλος, Ζαχαρής, ο Καλογερόπουλος και υπάρχουν και σε άλλες κατηγορίες. Η αξιολόγηση τους γίνεται από τα παιχνίδια και από την ετήσια απόδοση από τους παρατηρητές.
- Ήταν δύσκολη η απόφαση για τη διακοπή τω πρωταθλημάτων επειδή το μπάσκετ παίζεται σε κλειστό χώρο. Για μένα ήταν σωστή η απόφαση της ομοσπονδίας να τελειώσει το πρωτάθλημα και να αρχίσει το νέο από τον Οκτώμβριο.
- Το 1999 όταν πήγα Α1 ήταν η πρώτη χρονιά των Ομπράντοβιτς και Ιτούδη στον πάγκο του ΠαναθηναΪκού και τους έζησα για 13 χρόνια μέχρι το 2012 που αποχώρησαν. Γενικά για όλους και τους αθλητές είναι μεγάλες προσωπικότητες και πρέπει να σταθείς απέναντί τους με σεβασμό. Από τους καλύτερους χαρακτήρες Σλούκας, Μάντζαρης, Πρίντεζης, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Χατζηβρέττας, Αλβέρτης, Κακιούζης. Πολύ καλά παιδιά. Και άλλοι που δεν μου έρχονται τώρα. Ο κόσμος έρχεται στο γήπεδο για τους παίκτες και όχι για τους διαιτητές. Κρατάω από την Ευρώπη και την VTB τον Τιχονένκο της Σοβιετικής φουρνιάς του 87 που ήταν τεχνικός διευθυντής στην Αστάνα σε ματς που είχα σφυρίξει πρόσφατα. Και παρά την ήττα ήρθε στα αποδυτήρια να μας συγχαρεί, εγώ του θύμισα και το τι είχε συμβεί τότε στην Αθήνα…(γέλια). Αλληλοπειραχθήκαμε αλλά πάντα με σεβασμό ο ένας στον άλλον και στις χώρες μας. Από τον χώρο μου ξεχώρισα τους Φιορίτο, Σαντίθ, Νταβίντοφ και πολλοί άλλοι που νιώθω τιμή που τους γνώρισα.