Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο καθιερωμένο κυριακάτικο μήνυμά του, εμφανίστηκε για ακόμα μία φορά αποφασισμένος να επιβάλει την τάξη στον ελληνικό αθλητισμό, επισημαίνοντας ότι για κάθε παραβατική συμπεριφορά «η εφαρμογή του νόμου είναι αυτονόητη». Πολύ σωστά όλα αυτά – στα λόγια. Διότι στις πράξεις, τα πράγματα διαφέρουν.
Διότι, αγαπητέ Πρωθυπουργέ, ο κόσμος του αθλητισμού και όχι μόνο, δεν ξεχνά τον Λευτέρη Αυγενάκη, τον υπουργό που βιαιοπράγησε κατά υπαλλήλου, με μάρτυρες και καταγραφές. Ο ίδιος όχι απλώς δεν τιμωρήθηκε, αλλά συνεχίζει να παρίσταται, να συμμετέχει και να σας εκπροσωπεί. Εδώ ο νόμος δεν φαίνεται και τόσο… αυτονόητος.
Μπορεί το θεσμικό πλαίσιο που περιγράφει ο Πρωθυπουργός –με κάμερες, ταυτοποίηση, κυρώσεις– να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Όμως όταν η Πολιτεία επιδεικνύει δύο μέτρα και δύο σταθμά, τότε το πρόβλημα δεν είναι οι κανόνες, αλλά η επιλεκτική εφαρμογή τους.
Και αν ο κ. Μητσοτάκης ζητά από τους παράγοντες να δώσουν το καλό παράδειγμα, τότε καλό θα ήταν να ξεκινήσει από τα του οίκου του. Όχι μόνο για την τιμή του μπάσκετ, αλλά και για την αξιοπιστία της Δημοκρατίας. Διότι η βία –λεκτική ή σωματική– δεν έχει χρώμα, ούτε κομματική ασυλία.
Ας κερδίσει λοιπόν ο καλύτερος, αλλά χωρίς σκιές, φίλους και προστατευόμενους. Γιατί χωρίς δικαιοσύνη, το μήνυμα μένει μετέωρο.
.png)
Αναρτήσεις
