Η σκληρή αλήθεια για το ξέπλυμα του Ηλία Καφέ...

 

Ο χώρος της ελληνικής διαιτησίας έχει γνωρίσει κατά καιρούς έντονες συγκρούσεις, αλλά σπάνια έχει βρεθεί στο επίκεντρο τόσο θορύβου όσο την περίοδο που το όνομα του Ηλία Καφέ συνδέθηκε με σενάρια περί «εγκληματικής οργάνωσης» στο μπάσκετ. Ένα αφήγημα που χτίστηκε μεθοδικά, βρήκε έδαφος σε συγκεκριμένους κύκλους και τελικά κατέληξε στα συρτάρια της Εισαγγελίας, καθώς δεν στοιχειοθετήθηκε καμία κατηγορία. Παρά την τυπική «αθώωση» από τη Δικαιοσύνη, η ηθική εικόνα που άφησε ο Καφές παραμένει βαριά: δυσφήμηση, διχόνοια και ένα διαιρετικό κλίμα που ακόμα και σήμερα οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ θυμούνται.

 

Για όσους έχουν κοντή μνήμη, ο Λαρισαίος παράγοντας βρέθηκε στο τιμόνι της ΟΔΚΕ όχι χάρη σε αποδεδειγμένες διαιτητικές γνώσεις ή εμπειρία, αλλά λόγω πολιτικών διασυνδέσεων. Η σχέση του Γιώργου Βασιλακόπουλου με τον αδελφό του, τότε δήμαρχο Λαρισαίων, άνοιξε τον δρόμο. Το ίδιο μοτίβο φέρεται να επαναλήφθηκε και με συνεργάτες όπως ο Νίκος Ιωάννου, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στο Δ.Σ. της ΕΣΚΑΣΕ, παρά το γεγονός ότι το παρελθόν του συνοδεύτηκε από τις ίδιες κινήσεις. Και ο πιστός συνεργάτης του, Απόστολος Νικολούλης, είναι ο μοναδικός παράγοντας της ΟΔΚΕ που από την προεδρία του Π. Ελευθεριάδη μεταπήδησε σ' αυτή του Κ. Μπούσια και αύριο θα είναι ο νέος πρόεδρος... Η περίφημη «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» λειτούργησε ξανά, προσφέροντας σε όσους χρειάστηκε την ευκαιρία να παρουσιαστούν «καθαροί» μπροστά στα μάτια της κοινής γνώμης.

Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσωπα όπως ο Κ. Μπούσιας και άλλοι, ενώ κάποτε ένιωσαν στο πετσί τους την πίεση και την απειλή από υπηρεσίες και με αιχμή του δόρατος την ΕΔΕ και στοχοποιήσεις, σήμερα δείχνουν να ξεχνούν. Γιατί; Διότι όλα κρίνονται με όρους εξουσίας. Η «καρέκλα» αποδεικνύεται πιο ισχυρή από τη μνήμη ή την αίσθηση δικαίου. Στον μικρόκοσμο της διαιτησίας, οι ισορροπίες κρατούνται όχι από την ηθική αλλά από το ποιος κρατάει το τιμόνι και σε ποιον είναι χρήσιμος. Ή ακόμα και χρήσιμος ηλίθιος...

Η περίπτωση Καφέ είναι μοναδική. Είναι ο μόνος πρόεδρος της ΟΔΚΕ που βρέθηκε έκπτωτος, αφήνοντας ένα στίγμα που δεν σβήνει εύκολα. Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε σήμερα να επιχειρείται μια ανακαίνιση του προφίλ του. Ένα rebranding... Οι ίδιοι κύκλοι που προσπάθησαν να επωφεληθούν τότε, φτιάχνοντας ένα αφήγημα εξωπραγματικό, κινούν τα νήματα τώρα, δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον ώστε ο Καφές να εμφανίζεται σχεδόν ως «παρεξηγημένος».

Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να σταθεί κανείς στο πρόσωπο. Το ζήτημα είναι θεσμικό. Αν ένα οικοδόμημα, όπως η ΕΟΚ και η διαιτησία, επιτρέπει τόσο εύκολα την ανακύκλωση προσώπων που προκάλεσαν τέτοια αναταραχή, τότε το πρόβλημα δεν είναι το άτομο, αλλά το ίδιο το σύστημα. Η «αμνησία» ορισμένων, όπως του Κ. Μπούσια, δεν αποτελεί παράδειγμα πολιτικής ή αθλητικής μεγαλοψυχίας, αλλά μια ωμή υπενθύμιση ότι στο μπάσκετ —όπως και αλλού— η χρησιμότητα υπερισχύει της αλήθειας.

Και, αργά ή γρήγορα, όταν η χρησιμότητα αυτή εκλείψει, οι ίδιοι που σήμερα κρατούν πόρτες ανοιχτές, θα τις κλείσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τότε, όσοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη δική τους πραγματικότητα: ότι κανένα «ξέπλυμα» δεν αντέχει για πάντα.