Ξεφτιλίκια στη διαιτησία: Όταν ο έκπτωτος γίνεται επίτιμος...

 

Η ΟΔΚΕ αποφάσισε, με την πρόσκληση που εκδόθηκε για την Έκτακτη Γενική Συνέλευση της 21ης Σεπτεμβρίου στην Πάτρα, να ανακηρύξει επίτιμο πρόεδρο τον Ηλία Καφφέ. Και εδώ ακριβώς ξεκινά η… παρωδία.


Διότι, ποιον τιμά σήμερα η Ομοσπονδία; Τον μοναδικό έκπτωτο πρόεδρο στην ιστορία της ΟΔΚΕ! Τον άνθρωπο που είχε χαρακτηρίσει την ΕΟΚ «εγκληματική οργάνωση», μια βαριά κατηγορία που ποτέ δεν τεκμηριώθηκε. Η Δικαιοσύνη την έβαλε στο αρχείο και ο ίδιος έμεινε με τη ρετσινιά και μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κι όμως, τώρα, επιστρέφει θριαμβευτικά, όχι για να λογοδοτήσει, αλλά για να τιμηθεί. Αν αυτό δεν είναι ειρωνεία, τότε τι είναι;


Ο δεύτερος λόγος που καθιστά την απόφαση αυτή κωμικοτραγική είναι πιο «γήινος», αλλά εξίσου αποκαλυπτικός. Ο Καφφές ήταν εκείνος που είχε δυσφημίσει όσο κανέναν άλλο τον νυν πρόεδρο της ΟΔΚΕ, Κώστα Μπούσια, ο οποίος κλήθηκε από την υπηρεσία του για εξηγήσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο σενάριο από το να βραβεύεις δημόσια τον άνθρωπο που σε ξεφτίλισε. Και κάπου εδώ το παραμύθι χάνει κάθε αξιοπρέπεια: αν τότε ο Καφφές έλεγε ψέματα, γιατί να τιμηθεί σήμερα; Αν έλεγε αλήθεια, τότε ο Μπούσια αποδέχεται δημοσίως ότι οι κατηγορίες ήταν βάσιμες.

 


Η ΟΔΚΕ, αντί να δείξει σοβαρότητα και να γυρίσει σελίδα, επιστρέφει σε μια «μαύρη» περίοδο που οι διαιτητές πλήρωναν τα καπρίτσια της διοίκησης. Σαν να μην έφταναν τα χρόνια καχυποψίας, τώρα ξανανοίγουν πληγές που έπρεπε να είχαν κλείσει.


Οι Γκρίζοι Λύκοι δεν πρόκειται να αφήσουν την ιστορία να ξαναγραφτεί κατά το δοκούν. Κάθε μέρα θα ανασύρουμε δημοσιεύματα από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, για να θυμίσουμε ποιος ήταν ο Ηλίας Καφφές και τι άφησε πίσω του. Η αλήθεια δεν ξεπλένεται με παράσημα και βραβεύσεις. Και όσο η ΟΔΚΕ επιμένει σε τέτοιες κινήσεις, τόσο θα εκτίθεται στα μάτια των διαιτητών και της μπασκετικής κοινωνίας.


Η τιμή στον Καφφέ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απόφαση-παρωδία. Ένα κακόγουστο ανέκδοτο που δείχνει πως, δυστυχώς, η ιστορία στην ελληνική διαιτησία επαναλαμβάνεται: όχι σαν φάρσα, αλλά ως αυτογελοιοποίηση.